Jak przeżyć jesień? Co roku zadaję sobie to rozpaczliwe pytanie i co roku znajduję na nie bardzo różne odpowiedzi.
Nigdy mnie nie ciągnęło w kierunku wschodniej ściany i raczej sama z własnej woli nie obrałabym Podlasia, jako kierunku wyprawy. Tym lepiej, że zostałam tam podstępem zawieziona! Wystarczyły dwa dni, żebym zrozumiała, że naprawdę sporo mogłam przegapić.
Znam wiele kobiet, które fatalnie prowadzą. Zazwyczaj im mniej znają się na samochodach i przepisach ruchu, tym bardziej cisną gaz do dechy i są brawurowe. Bardzo nie lubię tej postawy i obiecałam sobie, że nigdy nie będę słabym kierowcą. Nie lubię też oczywiście postawy oporu przed prowadzeniem i trzęsieniem się jak galareta na samą myśl o wyjechaniu poza znany teren. I zgadnijcie co… no tak. Jestem w tej grupie, która ma prawo jazdy i nie jeździ, bo się boi. Nigdy nie kupiłam swojego samochodu. W Krakowie mieć samochód jest zupełnie bez sensu, a z resztą przez długi czas mieliśmy jeden samochód na spółę z chłopakiem. Wiadomo jednak, jak się kończą takie spółki. Ja bałam się zarysować (zarysowałam), on korzystał z niego codziennie, ja rzadko, on jeździł świetnie, więc zawsze gdy:
a) padało
b) było ślisko
c) ciemno
d) spieszyliśmy się
to on prowadził. Potem się rozstaliśmy, a auto zostało z nim. Przez 5 lat nie miałam właściwie zbyt wielu okazji prowadzić. Uważam, że bez czasu, kiedy od razu po zdaniu egzaminu przełamujesz opór i po prostu dużo jeździsz, ciężko jest zostać dobrym kierowcą. W końcu trzeba będzie po prostu zacząć dużo jeździć. Dlatego dwa lata temu wybrałam samochód i zdecydowałam się go kupić.
Pożegnałam się już z wizją, że po prostu bez ćwiczenia, wsiądę i będę Kubicą. Uznałam, że porysuję swój własny samochód, nie będzie mi go żal, ale będę mogła jechać sama gdzie chcę bez oglądania się na nikogo. Zaczęły mnie jednak dręczyć wyrzuty sumienia. Naprawdę uważam, że w zasmożonych polskich miastach, ostatnie czego nam trzeba to kolejny samochód wożący 4 puste miejsca. Zwłaszcza, kiedy pracujesz w domu. Kiedy nie masz garażu i robisz sto śmierdzacych spalinami kółek, żeby znaleźć miejsce parkingowe. I tak dalej. Zaczęłam myśleć o kosztach środowiskowych i… no nie. Nie potrzebuję osobnego samochodu w Warszawie. Tylko dla siebie. Wiem, że w Polsce nadal wiele osób uważa, że mieć własny samochód to szczyt luksusu i wygody. Nie przeczę – jeżdżenie autem jest wygodne, ale słabo bym się czuła ze sobą dokonując tego wyboru (w tym momencie życia, w którym jestem).
Zrobiliśmy z Maharadżą naradę i zebraliśmy wszystkie nasze realne potrzeby. Jest nas 2. Mamy dużego psa, z którym poza osiedlowym spacerkiem po parku, trzeba jechać na łąkę, do lasu, nad jezioro, żeby mógł pobiegać. Wojtek ma 2 dzieci w innej, odległej dzielnicy Warszawy. Zarówno on, jak i ja, mamy naszych rodziców w przy niemieckiej granicy. Czasem chcemy do niech jechać z dziećmi, albo z psem, albo jedno i drugie. Potrzebujemy też robić co jakiś czas większe zakupy, a Wojtek potrzebował samochodu do pracy na budowie. Zdecydowaliśmy więc, że zamienimy poprzedni samochód na coś, co bardziej odpowiada na te potrzeby i ograniczymy się do jednego samochodu.
I tak trafiliśmy na Granda. To auto słusznych rozmiarów, jak widzicie i… tym bardziej cieszę się, że w końcu przełamałam opór i prowadzę. Mam wrażenie, że jak okrzepnę w tym byku, naprawdę będę mogła prowadzić już chyba wszystko : ) Cieszę się dużym wsparciem Wojtka, któremu bardzo zależy, żebym była aktywnym kierowcą. Na codzień korzystam z komunikacji miejskiej, własnych nóg albo roweru, a Wojtek z motocykla. Nie rozwodząc się dłużej nad tematami motoryzacyjnymi, chcę Wam pokazać naszą wczorajszą wyprawę nad Świder. Pierwszy raz w życiu byłam w kościele baptystów na ślubie i byłam zaskoczona, że był odużo wesołej i skocznej muzyki a cała ceremonia przebiegała inaczej niż te, które znam z innych kościołów. Wesele było na działce nad rzeką, spakowaliśmy więc Lunę i w drogę.
Jakie są Wasze patnety na mikrowyprawy? Jest coś co powinnam wiedzieć, jeśli chcę spędzać tak większość moich weekendów? Dajcie znać w komentarzach!
Mówi się, że jeden obraz mówi więcej niż tysiąc słów. Chyba nie potwierdza tego obniżone samopoczucie po oglądaniu cudzych social mediów. Choć w kadrze można zmieścić samą błogość, w didaskaliach dzieją się różne rzeczy. Dla nas taki słodko-gorzki był przełom kwietnia i maja.
Daleko mi do japońskiego poczucia estetyki. Mieszkania, tak stonowane, że ciężko poznać kto w nich mieszka, kiedy właściciela nie mam w domu, nie są bliskie temu, co mnie przyciąga. Lubię osobiste detale, lubię, kiedy każdy element jest naznaczony przez gust właściciela. Kocham siedzieć i patrzeć na ludzi, zgadywać kim są i o czym marzą. Jestem bardzo wyczulona na spójność, na małe gesty. To jak ktoś odrzuca włosy, sposób, w jaki się uśmiecha, patrzę na zmarszczki, pieprzyki i włosy. W mieszkaniach lubię pierwszą nutę zapachową i lubię, kiedy człowiek pachnie tak jak jego dom. W łazience zawsze mimo woli zwracam uwagę na kosmetyki. Lubię, kiedy ktoś chodzi w szczególny sposób, mówi w szczególny sposób. Lubię manierę. Lubię skazy, lubię małe, piękne rzeczy. W ciałach, duszach, mieszkaniach i… garażach. Lubię, kiedy domy, ciała, sprzęty opowiadają historię. Historia jest dla mnie wszystkim.
Nie wiem na ile bezpiecznie jest dziś na warszawskiej Pradze, ale panowie pijani, jak trzmiele w samo południe, przesiadujący w bramach, na chodnikach, krawężnikach i w zaułkach nie sprawiali wrażenia, jakby to była najmilsza dzielnica świata, ale muszę wyznać, że to właśnie takie miejsca, rozwalone, organiczne, artystyczne, pociągają mnie najbardziej. Jeszcze nie dotarł tu wylizany duet szkła i stali, równy beton, influencerki nad kawusią, piękni chłopcy z Planu B. Jeszcze wciąż są tu stare koty, stare baby, faceci bez zębów, kilka starych szyldów i jakaś punkowa, kiełkująca młodość, która nie może się przebić. Te dzielnice najpierw są niebezpieczne, biedne i rozpadające się, potem artystyczne, intrygujące, w końcu dla twórców i niebieskich ptaków oraz patolki zbyt drogie i zasiedlone przez lofciarzy i innych ludzi w drogich butach. W swoim końcowym stadium są drogie, a ci, którzy tam mieszkają, tracą kontakt z tym, co ich pierwotnie przyciągnęło. Dzielnice są bogate, czyste i trochę martwe. Ale to nic, bo w innej części miasta, biednej, brzydkiej i zapuszczonej już buzuje ferment, który potrzebuje lat, a czasami dekad, by odmienić oblicze miasta…
