Jestem gawędziarką z urodzenia. Gdy siedzicie wokół mnie, ja mieszam w moim kotle i opowiadam, opowiadam, opowiadam. Dziś wrzucam wiele opowieści do mojego garnka. Niektóre z nich są jak łodygi roślin, inne jak liście, niektóre jak podziemne, blade korzenie. Ta strawa ma wszystko, czego trzeba, żeby nakarmić duszę. Jest trochę o mnie, trochę trywialna, ale to tylko przykrywka, dla esencjonalnego wywaru, który dotyczy każdej i każdego z nas. To opowieść o korzeniach.
Najtrudniejsze w tej podróży jest ciągłe zapominanie odrobionych już lekcji. Lekcji notowanych ołówkiem w kolejnym zeszycie, podczas podróży autobusem, pociągiem, samolotem. Najtrudniejsze jest gubienie tych kartek, zapominanie. Najtrudniejsza jest sztywność.
Zastanawiam się czasem, czy wychowano mnie, żeby mi było w życiu dobrze, czy raczej, żebym była grzeczną dziewczynką. Później to rodzi dysonans u rodziców, zdziwienie: dlaczego moje dziecko nie jest TAKIM dorosłym, jakbym tego dla niego chciał. Jakim?
Dawniej myślałam, że ścieżka serca nie dotyka pracy. Praca to praca, a życie osobiste to inna sprawa. Tak mi się wydawało. Wydawało mi się tak długo, nawet kiedy już nie pracowałam na etacie. Tu trzeba zaznaczyć: zostałam zwolniona, nie byłam odważna, natchniona, nie rzuciłam wszystkiego. Moja szefowa, którą do dziś bardzo lubię i szanuję, wyświadczyła mi wielką przysługę!
Czy jesteś sobą w pełni? Kiedy nie możesz pokazać się w całości? Co to znaczy być sobą? Czy zawsze wypada być sobą? Bądź sobą, wszyscy inni są zajęci. Profesjonalizm sprawia, że nie można być w pełni sobą. Bycie sobą należy zostawić… sobie, w domu. Tak wiele, wiele przekonań…
Szukając nowego miejsca do zamieszkania, długo spacerowaliśmy po okolicy. Rozważaliśmy różne, mało komercyjne opcje szukając czegoś klimatycznego i szukając okazji. Dziwny dom, który wygląda jak góralska chata, a mieszkają w nim pszczoły, opuszczona kamienica z pięknym ogrodem, inna opuszczona kamienica przy ul. Narbutta, aż w końcu Wojtek trafił na DOM.
Kiedyś bardzo długo myślałam nad podejmowanymi decyzjami. Czy są dobre? Co będę myśleć o nich w przyszłości? Jakie będą mieć konsekwencje? Czy jeśli na skutek danej decyzji coś się zawali, będę umiała się z tego wytłumaczyć?
Zostałam zapytana o zazdrość. Próbowałam przywołać w pamięci jej kwaśny, metaliczny posmak. Jest tak wyblakły, że nie umiem odtworzyć zazdrości w ciele. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam zazdrosna. To duża ulga dla serca. Czasem jednak czuję się zasmucona lub mam ukłucie żalu związane z powodzeniem, które dotyczy drugiej osoby.
