Paraliż przysenny jest niesamowity. A konkretyzując: niesamowicie nieprzyjemny! Kiedy przydarzył mi się po raz pierwszy, oblałam się zimnym potem, byłam przekonana, że mnie opętało i że zwariowałam i postanowiłam iść następnego dnia do katolickiego egzorcysty!

MOJE DOŚWIADCZENIE

Pewnego razu, kiedy mieszkałam w Krakowie, mój współlokator, jak to miał w zwyczaju, wyjechał w delegację. Miało go nie być tydzień. Mieszkałam w małej, rozpadającej się kamienicy, na poddaszu. Dla urozmaicenia pomyślałam, że zmienię kierunek leżenia podczas snu i zamiast patrzeć na regał, będę spać z widokiem na biurko i wnękę, która tworzy się pomiędzy biurkiem a rozkładaną kanapą. Po mojej lewej stronie stała szafa z lustrami. Na biurku szklanka wody. Było bardzo duszno. Pamiętam, że do drugiej w nocy czytałam o reinkarnacji, a konkretnie relacje dzieci, które miały kilka lat i przytaczały swoim rodzicom fakty, o których nie miały prawa wiedzieć np. techniczne kwestie związane z samolotami używanymi podczas II w.ś lub wspominały przodków, którzy zmarli przed narodzeniem dzieci, miały dostęp do informacji, których realnie nikt w życiu im nie przekazywał. To był też czas, kiedy bardzo wycofałam się z życia społecznego, dużo pisałam, medytowałam i byłam ze sobą. Poszłam spać o drugiej, a obudziłam się pół godziny później, bardzo spragniona. Szklanka wody stała na biurku, czyli wyjątkowo w nogach łóżka. Kanapa nie była rozłożona jak zwykle. Czasem jej nie rozkładałam, żeby czuć się bezpieczniej, przytulona do jej oparcia. Przeczołgałam się przez nią i sięgając po wodę, zobaczyłam w lustrze swoje odbicie.

Chińczycy mówią, że nie należy stawiać lustra naprzeciwko łóżka, bo dusza może się wystarczyć na widok ciała.

Pomyślałam, napiłam się, i położyłam na wznak. O godzinie trzeciej zaczęły dziać się cuda. Kojarzycie jak czasem, kiedy przejeżdża samochód, rzuca snop światła, który wędruje po ścianie w formie rąbu, żeby zniknąć za rogiem? Obudziłam się i właśnie coś takiego zobaczyłam, choć nie miałam prawa. Nie miałam prawa, bo mieszkając na poddaszu, przy wąskiej i nieuczęszczanej ulicy, żaden inny snop światłą niż latarni czy księżycowego, nie miał prawa się tu przedostać. Ten w dodatku był zielony. Przebiegł przez lustro na szafie i zawisł w jej rogu, rozmywając się w plamę, która wyglądała jak z obrazu „Krzyk” Muncha. To była stara kobieta. Nie wynikało to z tej plamy, ale wiedziałam to. Miałam szeroko otwarte oczy, z całą pewnością nie spałam i nagle usłyszałam „no to się doigrałaś” plama spłynęła w głąb pokoju, przez biurko aż do wnęki w moich nogach. Nagle poczułam, że ktoś trzyma mnie za kostki nóg i ściąga z całą mocą z łóżka. To było uczucie, jakbym spadała króliczej nory. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam! Nie mogłam się ruszyć! Nie mogłam zrobić nic. W mojej głowie pojawiło się tysiąc myśli. Myślałam, że właśnie doznałam udaru i jestem sparaliżowana, ale przytomna i że skoro nie ma Marka, umrę, smażąc się na dusznym poddaszu, aż będę wyglądać jak rodzynka. Domniemałam też, że mnie opętało przez te medytacje i czytanie o reinkarnacji, że złe duchy uznały, że grzebałam za bardzo i faktycznie się doigrałam. Teraz wydaje mi się to śmieszne, ale wtedy myślałam gorączkowo „właśnie straciłam pracę, nie wiem, za co żyć, nie mogę być bezrobotna i opętana na raz!!!”. Byłam tak bardzo spanikowana, że obiecałam sobie iść do księdza następnego dnia rano, choć nie wierzę w KK, nie wierzę w księży, ale nie miałam zielonego pojęcia, kto mógłby ze mnie wypędzić cholerę, która chciała zjeść mnie pod łóżkiem. Bałam się zapalić światło, bałam się poruszyć, bałam się, że to coś, przyczajone wciąż jest w nogach łóżka.

CO WYDARZYŁO SIĘ NAPRAWDĘ

Po dwóch godzinach leżenia w ciemności zdobyłam się na odwagę i postanowiłam wygooglować, co się właśnie stało (eh te współczesne wiedźmy). Bez większych nadziei wpisałam w Google „opętanie, zjawa złapała za kostki, potwór wciąga pod łóżko” i ku swojemu zdziwieniu trafiłam na artykuły o PARALIŻU SENNYM! Teraz mi się przypomniało! Kiedyś, kiedy zgłębiałam temat świadomych snów, czytałam, że zasypiając, trzeba zmierzyć się z dusiołkiem. W wierzeniach ludowych dusiołek był potworem-demonem czy też może złym duchem, który w czasie snu siadał ofierze na klatce piersiowej i sprawiał, że nie mogła ona oddychać.Wyglądało to mniej więcej tak. Tak naprawdę dusiołek lub zjawa chwytająca za kostki przynależy do paraliżu przysennego i jest figlem, który płata nam mózg.

PARALIŻ PRZYSENNY jest czymś, czego doświadcza każdy z nas, codziennie. Ciało wchodzi w fazę REM, kiedy śnimy najintensywniej i zostaje poniekąd odcięte od ducha. To system zabezpieczający, żebyśmy przez sen nie skakali z klifu, nie prowadzili auta, nie uciekali przed mordercą czy nie gotowali obiadu. I choć w głowie przeżywamy właśnie różne przygody, ciało powinno bezpiecznie spoczywać w łóżku. Oddech się spłyca, ciało jest „zablokowane”, a głowa pracuje praktycznie tak intensywnie, jak za dnia. Wszystko działa. Gorzej, kiedy nastąpi awaria. Polega ona na tym, że zanim ciało zostanie odblokowane, budzi się jaźń. W efekcie śniący odzyskuje świadomość, ale ponieważ ciało jest sparaliżowane, umysł wpada w panikę. Dlatego bardzo często ludzie w tym stanie sądzą, że doznali paraliżu, są świadomi, mają otwarte oczy, ale nie mogą się poruszyć. Spłycony oddech powoduje często uczucie, że coś na nas siedzi i nie możemy zaczerpnąć oddechu. Właśnie wtedy możemy też doznać halucynacji, różnej natury. Kiedy przydarzył mi się drugi paraliż senny, słyszałam mężczyzn kręcących się po moim przedpokoju i docierały do mnie ich „cienie”. Bardzo się bałam, że tu wejdą i zrobią mi krzywdę, aż uprzytomniłam sobie, że to paraliż i halucynacje. Ludzie w tym stanie często doświadczają halucynacji słuchowych, słyszą szmery, ściszone rozmowy, głosy, jakieś skrzypienie, brzęczenie łańcuchów, niezidentyfikowane, ale powodujące silne uczucie lęku dźwięki. Rzadko przybiera to tak wyraźną formę, jak „no to się doigrałaś” ale najwyraźniej, jest to możliwe. Każdy doświadcza niemożności poruszenia kończynami. Niektórzy doświadczą halucynacji wzrokowych. W łagodnym wydaniu będą to właśnie cienie i dziwne majaki. W najgorszym potwór siedzący nam na klatce piersiowej, zjawy, wiedźmy. Różne formy wizualne może przybrać nasza mara senna, co ciekawe, praktycznie wszystkie kultury mają bardzo podobne objawienia. No i na końcu halucynacje związane z dotykiem. Będzie to albo ucisk klatki piersiowej, okazuje się, że potwór łapiący nas za nogi, i ściągający z łóżka również jest bardzo powszechny. To ciekawe, że w paraliżu, nasze mózgi generują to samo, prawda? Mało kto ma takiego pecha, by doznać wszystkich typów halucynacji na raz, jest to jednak możliwe.

CO PODOWUJE PARAŻLIŻ PRZYSENNY?

Nie jest to jasne. Mówi się, że nadużywanie substancji psychoaktywnych, niehigieniczny tryb życia, problemy z bezsennością, stresujący tryb życia, niektóre leki przeciwdepresyjne, tendencje rodzinne itp. Niektórzy doświadczają go często, inni nie doświadczą nigdy. Należy pamiętać, że paraliż jest naturalny i doznajemy go codziennie. Jedynie obudzenie się jaźni przed „zwolnieniem blokady” w ciele powoduje nieprzyjemne uczucia. Moje doświadczenie jest takie, że paraliżu łatwiej doznać leżąc na wznak i nie mając miejsca, żeby przez sen się pokręcić. Ja dwa razy doświadczyłam paraliżu, śpiąc na wąskiej kanapie, leżąc na plecach i podobne doświadczenia miały osoby, których wypowiedzi czytałam na różnych forach internetowych.

JAK SOBIE RADZIĆ Z PARALIŻEM I DO CZEGO MOŻE SIĘ ON NAM PRZYDAĆ?

To trudne, ale kiedy doświadczysz paraliżu, pamiętaj, że nie doznałaś udaru, wylewu ani cię nie opętało. Nie możesz się ruszyć, to prawda, ale możesz spróbować kontrolować swój oddech. Staraj się oddychać miarowo i głęboko i tłumacz sobie, że to tylko majaki, które zaraz znikną, a Tobie powróci możliwość poruszania się. Zazwyczaj paraliż trwa od kulki sekund do kilku minut, choć może przeciągać się do ponad 10 minut, staraj się więc nie panikować.

Paraliż przysenny, mimo tego, że jest bardzo nieprzyjemny, przez niektórych jest oczekiwany! A to dlatego, że jest bramą do świata świadomych snów (lucid dreaming), gdzie możesz porozmawiać z kim chcesz i być w dowolnej lokacji, latać i robić czego tylko zapragniesz. Jesteś świadomy, że śnisz i choć jesteś w wyśnionej scenerii, masz pełną kontrolę nad tym, co we śnie robisz. Żeby tego doświadczyć, jednym ze sposobów jest wejście w stan głębokiego snu z pełną świadomością, co oznacza, że przejście przez etap paraliżu przysennego będzie konieczne.

SENNY FOLKLOR

„Nie dziwi zatem, że w mitach całego świata spotkać można istoty demoniczne dręczące ludzi podczas snu, postacie podobne zmorze z wiersza Bolesława Leśmiana Dusiołek:

Siadł Bajdale na piersi, jak ten kruk na snopie, —

Póty dusił i dusił, aż coś warkło w chłopie!

Obecna w folklorze słowiańskim zmora (znana też jako mara) ma swój odpowiednik w kulturze japońskiej – kanashibari jest mściwym duchem, powracającym z zaświatu, by odegrać się na kimś z żyjących poprzez duszenie ich w czasie snu. W kulturze kanadyjskich Innuitów za paraliż senny (znany jako uqumangriniq) odpowiadają zaklęcia rzucane przez szamanów. W Nigerii śpiących mężczyzn dręczy żeński demon. W Brazylii znany jest demon pisadeira, przybierająca często postać starej kobiety, nierzadko noszącej nakrycie głowy w postaci czerwonej czapki. W średniowiecznej Europie popularne były nocne odwiedziny sukkubów i inkubów, istot demonicznych obcujących seksualnie z mężczyznami i kobietami. Religia chrześcijańska przypisywała im jednoznacznie negatywny diaboliczny charakter. Współcześnie sugeruje się, że zjawisko to może dawać początek doświadczeniom opisywanym jako nocne porwania przez istoty pozaziemskie.”

*źródło cytatu wraz z obszernym artykułem znajdziesz TU