W styczniu zapragnęłam zostawić za sobą przyciężkawą energię minionego roku i rytualnie obciąć włosy o połowę ich długości. O wiele częściej noszę je teraz rozpuszczone i czuję się trochę jak mała dziewczynka (w najlepszym możliwym znaczeniu tego słowa).

W styczniu moja poranna praktyka, z której byłam taka dumna, wzięła w łeb. Bardzo źle śpię, śnię koszmary i rano czuję się, jakbym całą noc pracowała w kopalni. W związku z tym nie ma nawet mowy o wstawaniu o 6:30. Trochę jestem wściekła, a trochę zadowolona. Zawsze staram się, żeby wszystko, co mi się przytrafia, było lekcją. Bardzo się wymądrzałam w sprawie mojego partnera, że gdyby wyregulował swój rytm dobowy i zmusił się do porannego wstawania, chwilę później byłoby to dla niego naturalne! Teraz kiedy podobnie, jak on doświadczam problemów ze spaniem, wiem już, że byłam mądralą przedwcześnie. To mnie cieszy! To oznacza, że będę w przyszłości umiała lepiej doradzać. Na co komu dobre rady, których nie da się wcielić w życie i powodują tylko frustrację? Kilka razy udało mi się zwlec z łóżka i jeszcze w piżamce (oszukując zaspany umysł) trafić na matę i się porozciągać.

Trochę nie wierzę, że to piszę, ale w tym roku naprawdę tęsknię za zimą przez duże Z. Piękne i słoneczne dni są miłe, przynajmniej dopóki nie myśli się, co oznaczają dla planety. Śnieg padał w Warszawie w tym roku raz. Nakupowałam wełnianych swetrów z drugiej ręki i byłam gotowa na zimno. A ono nie przyszło… teraz wiem, że choć za nim nie przepadam, ono było po coś. Czuję się mądrą Polką po szkodzie. Zimo, tęsknię za Tobą. Przepraszam, że Cię nie doceniałam. Wróć!

Sąsiadka, której oddałam moją starą maszynę do pisania i kulki, które mają pomóc dzieciom z zaburzeniami sensorycznymi, w podzięce obdarowała mnie kwietnikiem. Mam teraz trochę zmartwień związanych z mieszkaniem, ale w głębi duszy marzę, żeby iść do centrum ogrodniczego i kupić ziemię i nowe doniczki. Moje rośliny bardzo potrzebują przesadzenia. Muszę przyznać, że zawsze wiem, kiedy zmierzamy ku wiośnie z tego prostego powodu, że zimą rośliny w mieszkaniu obchodzą mnie tyle, co nic. Nagle w okolicach marca (w tym roku jakoś szybciej) nabieram obsesyjnego zainteresowania wszystkim, co zielone! Wydaję wtedy bajońskie sumy na biohummusy, osłonki, ziemię, rośliny na balkon, nasiona łąki kwietnej (które rozsiewam na miejskich nieużytkach) i ciągnę Wojtka za rękę, bo „ojezu, orany wykiełkowało, zobacz!!!!”. Mam w sobie radość dziecka związaną z tą wiosenną odnową życia.

Styczeń-luty-marzec to dla mnie najgorsze miesiące. W mojej opinii jest szaro, mokro, wietrznie, smutno. Ludzie cieszą się, że jest więcej światła, ale dla mnie grudniowy mrok przynajmniej zakrywa surowy zimowy krajobraz (który w mieście sprowadza się do zanieczyszczonych śmieciami i odchodami chodników i gołych krzaków), który po nowym roku się tylko uwydatnia. Dla mnie to czas, żeby robić przyjemne rzeczy w domu. Zbieram kuchenne inspiracje, czytam, piszę i kokoszę się z Luną. Odkąd nałożyłam sobie ograniczenia na social media (pisałam o tym TU) mam więcej czasu na czytanie. Pewnie też dlatego, że dałam sobie przyzwolenie na czytanie dla przyjemności. Porzuciłam chwilowo książki o Ajurwedzie, jodze, mózgu, zdrowych jelitach i skórze. Chwyciłam za Margaret Atwood, Tokarczuk i książki kucharskie, które oglądam dla zmysłowej przyjemności (są dla mnie ciekawsze niż albumy o sztuce).

Oryks i Derkacz to książka, która zostawiła mnie w stanie czucia. Bardzo dawno tego nie doświadczałam. Na pewno znasz to uczucie – wychodzisz z filmu, przedstawienia, kończysz książkę i nawet nie chcesz o niej rozmawiać z osobą, z którą byłaś na spektaklu, seansie itp. Nie umiesz powiedzieć, co myślisz, wiesz tylko, że bardzo dużo czujesz. Te wrażenia przypływają i odpływają jak fale. Ich języki łaskoczą mózg i skórę od środka, przynoszą wspomnienia, układają się z innymi rzeczami, które wiesz,  jak w kalejdoskopie. Mieszają się inne książki, obrazy, sny, prawdziwe wydarzenia, a Ty oniemiała oglądasz ten spektakl w milczeniu.

Oryks i Derkacz to książka, która właśnie w takim stanie mnie zostawiła. Moją ukochaną grą, grą, która mnie ukształtowała była Najdłuższa Podroż, a potem Dreamfall. Kochałam pomieszanie świata magii i futurystycznej wizji miasta. Tych dwóch dziwnych, sprzecznych światów. Nie jestem fanką fantasy ani sci-fi, ale w tym klimacie było coś, co przyciągało mnie jak magnes. Najdłuższa Podróż była więc moim pierwszym skojarzeniem. Drugim były książki Tiziano Terzaniego o azjatyckich reżimach, które chcąc zbudować nowego człowieka, nowy świat, nowy system wartości, bez mrugnięcia okiem mordowały tysiące zwykłych mieszkańców. Gdzieś w tym wszystkim majaczyły mi systemy totalitarne budowane na ideałach, ale też strach przed Monsanto, strach przed technologią, strach przed genetycznie modyfikowanym jedzeniem. Świat wykreowany przez Atwood jest abstrakcyjny, a jednak niesamowicie bliski, aktualny, przejmujący.

Książka pozostawia mnie z wrażeniem, że nie da się przestać być człowiekiem. Z człowieka nie da się wyplenić chęci rozwoju, potrzeby sztuki, wiary w coś większego, ale też podłych instynktów. Można wszystko zrównać do zera, ale nasza natura i tak weźmie górę. W Azji, w Niemczech, po katastrofie ekologicznej w 2050. Kiedykolwiek. Nie napiszę nic więcej, ale jeśli w związku z moim opisem zadzwonił Ci cichy dzwoneczek zainteresowania, gorąco polecam tę książkę!

Wojtek jakimś cudem wyczarował bilety na wyprzedany koncert Devendry Benharta, którego bardzo chciałam zobaczyć na żywo. Nie wiem właściwie czemu, bo lubię go tylko w małych dawkach, a cała płyta puszczona longiem doprowadza mnie zazwyczaj do szaleństwa. Chyba byłam ciekawa scenicznej energii Benharta i nie żałuję tego doświadczenia. Ze zdziwieniem muszę jednocześnie przyznać, że najlepszy koncert, na jakim byłam odkąd mieszkam w Warszawie to kameralny koncert Juli Pietruchy w Teatrze Syrena. To było wspaniałe!

W nastroju mocno nostalgicznym szlajałam się po antykwariatach i małych księgarniach. Wróciłam do rysowania. Okazało się, że nie umiem już posługiwać się akwarelami i wychodzą spod mojej reki straszliwe kasztany. Mimo to sam proces twórczy jest na tyle przyjemny, że nie zamierzam kierować się ambicją ani ulegać perfekcjonizmowi. Duża zasługa w tym powrotu do myślenia o twórczości, jaki prezentuje Julia Cameron w Drodze Artysty. Jeśli też marzysz o bardziej twórczym życiu polecam Ci mój tekst dla Miasta Kobiet o fenomenie tej książki (tu).

Muszę się Wam do czegoś przyznać. Czasem czuję się zrobiona w balona. Obracam się wśród ludzi sprawczych, ogarniętych w liczbach, którzy mają konkretne cele. Inwestują w mieszkania, odkładają na wcześniejsze emerytury i mają profile na Linkedin przygotowane pod firmy, w których chcą pracować. Ich życie jest linearne, leży na osi. Oni są racjonalni. A ja pod ich wpływem też. Często wtedy się wściekam, że moje życie nie jest takie od A do Z poukładane, obliczone, wymyślone. Nie mam strategii i często kierują mną emocje.

Wtedy łapię za Poniedziałkowe Dzieci Patti Smith i trzeźwieję. Bo mi chyba nigdy nie chodziło o takie życie. Mnie interesuje sztuka, sny, jedzenie, wrażenia, emocje. Lubię wygodę, bezpieczeństwo i komfort, ale to trochę zubaża życie w moim odczuciu. Najlepsze, najpiękniejsze i najbardziej soczyste momenty przydarzały mi się, kiedy nie kierowałam się rozsądkiem, ale sercem. Te wszystkie wygłupy z Rulo, te przedziwne wycieczki-ucieczki w góry czy przyjazd do Warszawy, bo chciałam się przejechać na motocyklu z takim jednym, z którym niebawem będę świętować kolejną rocznicę. Poniedziałkowe Dzieci zawsze mnie ruszają. Tego dnia miałam chandrę milion, słuchałam Redhotów, płakałam (aż moje powieki przekrwiły się, spuchły i zaczęły przypominać dwie śliwki), czytałam Patti, znów płakałam, rysowałam, malowałam, płakałam, aż w końcu skończyły mi się łzy, poczułam się znacznie lepiej, byłam pusta i gotowa by znów się czymś napełnić.

Mam bardzo złe wspomnienia związane z moim poukładanym życiem, w którym zgadzało się wszystko, oprócz tego, że smakowało jak tektura.

Ponieważ zamęczam Wojtka regularnie moimi impresjami dotyczącymi książek, które czytam i bardzo ubolewam, że on nie czyta i nie chce opowiadać o swoich impresjach mi, postanowił to zmienić. Przyszedł pokazać mi swoją ulubioną książkę ze wszystkich książek, jakie posiada. Dla mnie to jakiś koszmar, który wygląda jak instrukcja obsługi i dotyczy aut. On twierdzi, że są tam nawet zwroty akcji – jak nie wyciągniesz kabelka A, to nie zdołasz wykonać czynności B.

Jak możecie się domyślać zrozumiałam przekaz i już więcej nie opowiadam mu impresji na temat moich literackich fascynacji.

Mieliśmy kiedyś taki zwyczaj, że chodziliśmy razem oglądać sztukę. Zwykle sztukę współczesną. Jakieś pół roku temu zostaliśmy jednak pokonani przez Zachętę i jej selekcję prac (krakowski MOCAK był mi bliższy). Video performance, szalone instalacje i dziwaczne malarstwo pozostawiało nas w poczuciu, że no ok, fajnie, że artysta wywalił swoje emocje za pomocą jakiegoś medium, ale nam to nie robi nic.

Teraz trochę postanowiliśmy znów narazić się na kontakt ze sztuką. Nawet gdyby miała nam się nie podobać. Tym samym wybraliśmy się na wystawę Miriam Cahn. Nie wiem, czy jestem gotowa o tym pisać, nie chcę wyjść na ignorantkę. Wystawa była z oprowadzeniem. Nie bardzo jeszcze wiem, co myślę o sztuce, która wygląda jak spod ręki 5-latka i bez interpretacji samej autorki, nie jestem w stanie odnaleźć w niej głębi, którą autorka chciała przekazać, a raczej czuję się jak trzylatka, która usłyszała żart o kupie.

Kiedy słyszę, że odbiorcy myślą jedno, kurator mówi drugie, a na końcu wypowiada się artysta i okazuje się, że w tym obrazie chodziło o samobójczą śmierć siostry lub rodziców uciekających przez nazistami potrafię się tym zaciekawić, ale dalej wydaje mi się to trochę bezcelowe. Mimo to lubię te wizyty. Lubię nawet ten dyskomfort i niesmak, niezrozumienie a czasem zachwyt kolorem, formą, muzyczne skojarzenia lub takie całkiem absurdalne.

Naprawdę chciałabym przypozować na stołeczną znawczynię sztuki współczesnej, ale to byłaby blaga. Pozwólcie zatem, że jeszcze troszkę pośmieszkuję.

Wojtkowi najbardziej podobał się ten obraz. Jest to autoportret Miriam, która jest na nim zmęczona, ale szczęśliwa.

Ja zdecydowanie zachwycałam się kopulującym ciasteczkiem ze Shreka. Pani oprowadzająca powiedziała, że obrazy na tej ścianie mają wydźwięk niemal erotyczny. Bardzo mnie to rozśmieszyło. Obok był obraz z masturbującą się kobietą, ale miała rękę schowaną w cipce aż po nadgarstek i wyglądała, jakby szukała czegoś cennego w bardzo przepastnej portmonetce. Taka symbolika nawet mi się spodobała, kobiece łono może chować w sobie skarby, ale sam obraz raczej mnie do siebie nie przekonał.

Dla odmiany prace u góry wcisnęły w mojej głowie PLAY włączając Fever Ray. Naprawdę widzę tam podobieństwa.

Zima w styczniu była tak ciepła, że można było jeździć rowerem.

Oczywiście w styczniu miał miejsce pierwszy tegoroczny osiędbaniowy krąg kobiet. Organizuję je co miesiąc. Niebawem wypuszczę osobną zakładkę na ten temat, ogłoszę terminy aż do czerwca i podzielę się z Wami zdjęciami, które zrobiła Aga Wanat. Bardzo lubię te ciche momenty, kiedy wszystko przygotowuję na wasze przyjście, żeby było Wam jak najmilej.

Brałam też udział w wydarzeniu Sisters of Europe. Bardzo pociąga mnie idea dzielenia się z kobietami swoimi historiami, wiedzą, widzeniem świata. Tym razem tematem przewodnim była tożsamość. Spotkałam Karo Akabal i odbyłam niesamowitą rozmowę o tożsamości kobiety w roli matki. Zapragnęłam pogłębić ją i dać Wam do odsłuchania jako podcast. Tym samym uprzejmie donoszę, że niebawem opublikuję dwa nowe odcinki, nad którymi pracowałam w styczniu (moja nagrywka solo o byciu w nastroju niedotykalnym i wywiad o miłości do ubrań z Moniką Jurczyk, czyli Osą). -> pierwszego odcinka posłuchasz o TU

Zima to czas ciepłych śniadań!

Również tych zrobionych z resztek. Wojtek stworzył omlet z kaszy. Na patelni podsmażył cebulkę i marchew z przyprawami, resztki kaszy z poprzedniego dnia i zalał to roztrzepanymi jajkami. Zdjęcie zrobiłam do własnego archiwum (fotografuję pomysły do powtórzenia), ale zamieszczam, bo to było naprawdę smaczne i sycące!

To była też trochę wariacja mojego pomysłu na śniadanie z kuskusem. Przepis znajdziesz tu.

Uwielbiam Kukbuk i USTA, ale raczej oglądam niż kupuję. Są tak pięknie wydane, że żal wyrzucić, a kto przeprowadzał się, ten wie, że sterty magazynów modowych lub kulinarnych zalegają w całym mieszkaniu i nie są oglądane tak często, jak sobie tego obiecujemy. Styczniowy numer Kukbuka jest jednak dla mnie wyjątkowy, bo poświęcony Indiom (i ze wstawkami o Ajurwedzie). Cacuszko!

Zaczęłam pozbywać się z szafy rzeczy, z którymi z jakiegoś powodu nie jest mi dłużej po drodze. Od lat wymieniam moją garderobę, trochę dlatego, że poprzednie ubrania miały po 10 lat i choć często były w super stanie, nie były już dla osoby, którą teraz jestem. Większość oddałam na cele charytatywne, część sprzedałam, teraz porządkuję nietrafione zakupy/rozmiary z kilku minionych lat. Sama uzupełniam szafę w sukienki i swetry. Trafiła też do niej ta bluza od Tyszert’a. Ma piękny leśny kolor, podwójny kaptur i osłania szyję. Czuję, że wyjdę z niej dopiero w okolicach kwietnia. Jest to miłość.

Wbrew pozorom Luna i mój partner nie są jedynymi osobami, z którymi spędzam czas. Z przyczyn oczywistych nie portretuję telefonem dawno niewidzianych lub nowych znajomych. Jestem wtedy zajęta rozmową i nie widzę też powodu, by naruszać w ten sposób ich prywatność. Mam jednak jedną przyjaciółkę, do której uciekam z Warszawy. Ta wiedźma mieszka w lesie i mam z nią najlepsze kapha moments świata. Pijemy wino, jemy słodkie i węglowodanowe rzeczy, oglądamy seriale, rozmawiamy, odprawiamy rytuały lub spacerujemy. Pozwoliła mi podzielić się z Wami swoim wyjątkowym domem, więc to robię, bo to hygge w najczystszej postaci:

Kiedy A. wyprowadziła się z centrum Warszawy wprost do tej chatki bez ogrzewania, bieżącej wody (trzeba było ją nosić ze studni) byłam pewna, że zwariowała. Ale dziś to jest mój azyl, moje schronienie, mój szpital. To takie miejsce poza czasem (mam ich kilka rozsianych po Polsce). I to trochę to, o czym pisałam pod książką Patti. To tacy ludzie, tworzący takie miejsca najbardziej mi się podobają. Najbardziej mi imponują. Są najbliżej mojego serca.

Mam nadzieję, że udało mi się zainspirować Cię i moje rekomendacje przypadną Ci do gustu. Zapraszam Cię do wysłuchania mojego podcastu Rurki z Kremem, który powstaje dzięki wsparciu na Patronite. Kolejne dwa odcinki się produkują, a za wsparcie na Patronite dostaniesz dostęp do bonusowych nagrań, które znajdują się na blogu. Najnowsze z nich to będzie prowadzona medtacja loving kindness, żebyś mogła posmakować jej we własnym domu 🙂 Twoje wsparcie pomaga mi tworzyć i będę super zajarana jeśli rzucisz we mnie pieniążkiem tu: