Droga,

nie wiem nawet jak zacząć, żeby nie narazić się na Twoją złość! Z okazji 8 marca chciałam napisać kilka słów o kobiecości. Czemu się więc boję, że się będziesz gniewać? Bo już wiem, że nie każda osoba lubi być kobietą, nie każda czuje się związana ze swoją płcią biologiczną, nie dla każdej poczucie kobiecości jest ważne. Często bywa jak przeszkadzająca mucha.

Rozumiem to, chociaż mam inaczej. Od zawsze lubiłam być dziewczynką, a teraz lubię też być kobietą. Mam za sobą fascynację męskimi jakościami, mam za sobą te różne punkty rozwoju – od zachwytu nad moim ciałem i tym, jakie wrażenie robi na mężczyznach, przez chowanie go, bo ściągnęło na mnie przemoc, lub bo chciałam, by zwracano uwagę na to, co mam w środku. Nie będę dziś jednak pisać o prawach kobiet, o gniewie, wściekłości, rozpychaniu się łokciami, walce o swoje prawa. Jest dla mnie jasne jak słońce, że mamy prawo do decydowania o sobie, że mamy prawo współdecydować o państwie, że jesteśmy równe i suwerenne. Nie chcę pisać o opresyjnym systemie i o tym, że w Polsce to wciąż kobiety tyrają na dwa etaty, z czego jeden jest nieodpłatny. Jestem przekonana, że znacie wspaniałe strony, blogi, twittery aktywistek, które wyłuszczą Wam to znacznie lepiej niż ja.

Ja chciałabym napisać o czymś innym, może egzotycznym, a może budzącym złość. O czymś, czego żadna kobieta mi nie powiedziała kiedy miałam 20 lat. Wtedy panowała głównie narracja, że sprytna kobieta może być szyją, która kręci głową (w małżeństwie) lub siłą działającą w białych rękawiczkach, szarą eminencją (w narodzie czy biznesie). Dla mnie oczywistą reakcją była kontra. Byłam wtedy bardzo zanurzona w radykalnym feminizmie, spotykałam się z kobietami, które osiągały sukcesy, pokazywały, że KOBIETA MOŻE równie dobrze jak mężczyzna. Imponowały mi kobiety silne. Dziś, kiedy na to patrzę z dystansu 14 lat, myślę sobie, że imponowały mi kobiety toksycznie silne. Również takie, które za swoją siłę, za swoje osiągnięcia zapłaciły wielką cenę. I to niesprawiedliwe, bo musiały ją zapłacić tylko dlatego, że były kobietami.

Na 100 mężczyzn w Polsce przypada 107 kobiet. Stanowimy ponad połowę społeczeństwa, a i tak jesteśmy zmuszane do walki o to, by być DOPUSZCZONE, ZAUWAŻONE I WZIĘTE POD UWAGĘ. Kiedyś bardzo mnie to złościło. Dziś myślę o tym inaczej. To jest głupie, żebyśmy musiały udowadniać rządzącym mężczyznom, że jesteśmy równie dobre, co oni. Za każdym razem, kiedy widziałam potężne struktury stworzone przez mężczyzn, kobiety, które zaszły w nich wysoko, musiały ich przewyższać, a zatem umownie powiedzmy o tym „mieć od tych mężczyzn jeszcze większe jaja”. Grać w ich grę. Być szybsze, bardziej agresywne, bezwzględne. A przecież te sposoby zarządzania, sztywne hierarchie, ten rodzaj liderowania to jak gazeta sprzed roku. To się nie sprawdza. Nikogo to nie obchodzi. Nie jest dla mnie równością musieć grać w grę na męskich zasadach, dostosowaną do męskich doświadczeń, męskiej fizjologii i męskiej wrażliwości.

Dla siebie i moich sióstr chcę świata, w którym będą brane pod uwagę i będą mogły być SOBĄ. Być może z zupełnie przeciwstawnymi jakościami. Z umiejętnością dawania życia, karmienia piersią, tworzenia struktur horyzontalnych, a nie drabin. Z okresem raz w miesiącu przez większość życia. Dlatego tak podobają mi się polityczki, które sprawują wysokie funkcje i na mównicy karmią dziecko piersią. Może nie jest to wybór, którego ja bym dokonała, ale skoro ktoś jest matką, karmiącą matką i polityczką i tak właśnie życzy sobie rozwiązywać sprawę równowagi pomiędzy rolami, które są dla niej ważne – super! Bez tego duszącego poczucia, że plama z mleka na bluzce to brak profesjonalizmu, a ubrudzone krwią menstruacyjną spodnie to jakiś koniec świata (polityk – mężczyzna może sobie pozwolić na ten „profesjonalizm” bo jego dziećmi zajmuje się w domu żona, która sama ma gorzej płatną pracę, bo wypada z gry w związku z okresem ciąży, połogu i macierzyństwa).

Oczywiście rozumiem, że możesz mieć inaczej niż ja. Możesz w ogóle mieć w nosie bycie kobietą. Ja lubię i długo się uczyłam puścić napięcia i sztywne plany, być miękka, mniej racjonalizować (u mnie to była strategia obronna), więcej czuć, ufać intuicji, kreować przepływ, być cykliczna – w momentach mocy i totalnych jej spadkach. I nie chcę słuchać naprawdę od nikogo – ani od feministek, ani od patriarchów, że powinnam się wstydzić, bo:

Lubię moje miękkie piersi, układać kompozycje z kwiatów, dbać o moich bliskich, działać w zespole i sprawnie się komunikować, zamiast gryźć i zarządzać. Lubię podkreślać swoją płeć, a jej atrybuty są dla mnie źródłem radości. Świadomie wybieram to, czego pragnę i nie mam ochoty wysłuchiwać czy kultura jest źródłem opresji. To są miłe, ale didaskalia. Moja prawdziwa moc zrodziła się z akceptacji wszystkich części siebie. Tych agresywnych i tych automatycznie przypisywanych kobietom (którymi dziś jesteśmy zawstydzane).

Kiedy byłam nastolatką, komplementem było dla mnie usłyszeć „nie jesteś jak inne dziewczyny”. Dziś uważam to za absurd. Jestem jak inne dziewczyny! Każda z nas jest inna, każda z nas ma części wspólne – doświadczamy tego masowo na kręgach. I tak jak kiedyś chciałam nie być jak inne dziewczyny, bo bycie typową dziewczyną = wstyd i upokorzenie, słabość i maniana, tak dziś nie mam zgody na to, by takie cechy jak miękkość, empatia i czucie miałyby być zdradą „nowoczesnej kobiecości”. To nie są jedyne cechy kobiet. Kobiety są też inne – wydaje mi się to oczywiste. Natomiast jestem już za duża, żeby ktokolwiek zawstydzał mnie tym, że jestem stereotypowo kobieca. Dopóki czerpię z tego radość i siłę – to moja sprawa. Nigdy tego nie wartościuję i nie narzucam innym.

Życzę nam wszystkim właśnie tego – realizowania siebie, takie, jakie jesteśmy. Podążania za tym, co nas woła. I jeśli mogę Wam coś obiecać, to praca, jaką wykonuję, jest na rzecz nas wszystkich – nie chcę nigdy narzucać, oceniać ani usadzać innych kobiet, bo wybierają dla siebie inaczej, niż ja wybieram dla siebie. W różnorodności widzę potęgę i siłę. Uczę się i przyglądam. Wiem też, że członkowie/członkinie społeczeństwa, które mają inne zasoby niż ja, wzbogacają je i że razem dzięki tym różnicom zrobimy WIĘCEJ, nie mniej. Dla siebie wybieram miękkość, pozwolenie sobie na słabość, a z wrażliwości czynię swoją moc.

A jaką kobietą Ty jesteś? Jaką chcesz być? Co jest Twoją supermocą? W czym uzupełniasz się z innymi? Co podziwiasz, ale zupełnie nie jest Twoje? Wspierajmy się w tym wzajemnie. Nie musimy grać na zasadach wymyślonych przez mniej niż 50% społeczeństwa. Nie musimy się dostosowywać. Możemy być sobą – kobietami. To jest nasza potęga.

Blum