Muszę przyznać, że o ile wczesna jesień była dla mnie łaskawa, o tyle listopad był jak damski bokser. Spuścił mi niezłe manto, wytarł mną podłogę i zostawił bez tchu…

Wcale nie chodziło o czynnik, którego bałam się najbardziej (czyli o zimną, szarą) pogodę. Ta właściwie rozpieszczała do ostatnich dni miesiąca.

Wykorzystywaliśmy to na maksa jeżdżąc na desce i spacerując z Lu.

Buty służyly mi zazwyczaj niezniszczone wiele lat, ale ta suczełka wyżełka zawsze, ale to ZAWSZE po mnie depcze. Nie rozumiem tego fetyszu.

Więc listopad był słoneczny, piękny i leniwy, aż tu nagle nie wprowadził się do nas całkiem niespodziewanie mój 14-letni pasierb, którego uwielbiam (a który przerasta mnie już o głowę). Wprowadził się nagle i oznajmił, że nie wraca do domu i zostaje z nami na zawsze. A my skonfrontowaliśmy się z naszym wyobrażeniem (albo wspomnieniem) o tym, jak to jest mieć 14 lat i no cóż… okazało się, że nic się nie zgadza. Mieliśmy wszystko to, co zrozumieją chyba tylko osoby żyjące w rodzinie zrekonstruowanej: telefony pełne chaosu od matki, maile pełne ponurych informacji ze szkoły, zaległe sprawdziany i lektury i rozmowy o życiu i śmierci, wychowawcze zaległości, młodociane pretensje i chwile olbrzymiej gratyfikacji. Mierzyliśmy się z tym wszystkim ramię w ramię, ale obecność chłopca była jak szkło powiększające. Jeśli sądzicie, że powiększyło tylko naszą relację, wszystkie jej mocne i słabe strony, to się mylicie. Syn skonfrontował nas z nami samymi, z ideą rodziny jako takiej, z kondycją świata, no słowem wywlekł z cienia wszystkie demony i zaprosił na herbatkę. I ja go bardzo za to cenię i szanuję. I to było trudne, ale najtrudniejsze było, jak pod koniec miesiąca jednak ochłonął i wrócił do domu. I wtedy właściwie wszystko zaczęło się sypać…

Nastała jakaś wielka pustka, ale pytania pozostały. Nie pomogła też moja osobista terapeutka, która nokautowała mnie na każdej sesji jak na ringu swoimi celnymi pytaniami. Było ich więcej niż odpowiedzi. I nadal tak jest. I czuję, że jestem z nimi sama…

Ponieważ wróciło całe podłe samopoczucie fizyczne, wdrożyłam wzmożone osiędbanie: napary, drzemki, multiwitamina, sport. Tu widzicie herbatkę Osiędbanie, którą stworzyliśmy wraz z Essences. Bardzo chciałam, żebyście Wy też mogły skorzystać ze sposobów, z których ja korzystam u siebie w domu.

Starałam się naprawdę dobrze zatroszczyć się o siebie. Testowałam np. mycie twarzy mąką z ciecierzycy i gorąco polecam ten sposób tym z Was, które borykają się z przetłuszczającą się skórą lub szukają  naturalnego myjadła do ciała (bez zapachu, lekko peelinguje, pełna protein, lekko pochłania sebum, na dłuższą metę może wysuszać).

W październiku polecałam Wam Yogi Tea z kurkumą, ale w listopadzie moją totalnie ulubioną jest ta świąteczna. Tyle tylko, że żadne napary świata, żadne maseczki, pazy, wizyty u fryzjera, nie pomogą, kiedy przychodzi prawdziwy kryzys. Kiedy trzeba się zmierzyć z bezsilnością, beznadzieją i zmęczeniem tak dużym, że nic tylko się położyć i gapić w sufit, bo nie ma się już nawet siły płakać (choć jak w listopadzie wylałam całe morze łez). To są tylko takie umilacze, ale nie zadziałają w tym stanie nawet w formie plasterka na ranę. Moja terapeutka zapytała, co, kto, z jakich zasobów korzystałam, kiedy udało mi się wyjść z sytuacji, w których czułam się tak bezradna, że wydawało mi się, że umrę.

Moim pierwszym zasobem jestem ja sama! Nawet w chwilach, kiedy wszystko jest poza moją kontrolą mam oszczędności. Te oszczędności pomogły mi, gdy straciłam związek, dom i pracę. Pomagały mi niejednokrotnie wyjść ze złej sytuacji i powoli ją poprawić. Poduszka finansowa ratowała mi nie raz tyłek. Robi to nawet, teraz bo stać mnie na bycie w  terapii. Poza tym mam swoją osiędbaniową apteczkę pierwszej pomocy i mówiłam o niej w moim podcaście, do którego masz dostęp, jeśli wspierasz mnie na Patronite (odsłuchaj TU).

Drugim taki zasobem są relacje! A będąc totalnie szczera, relacje z kobietami. I ja je zaniedbałam, a może nie tyle zaniedbałam, ile ja nie zdążyłam ich stworzyć mocnych, bo za miłością przeprowadziłam się do innego miasta. Być pozbawionym sieci społecznej jest fatalnie. Jest się wtedy zdanym na łaskę i niełaskę urodzaju w związku. Ja z resztą nie lubię się alienować i ludzie są dla mnie ważni. Kobiety są dla mnie ważne szczególnie. Lepiej słuchają, mocniej czują, potrafią się zaopiekować, wzruszyć, rozbawić. Przy kobietach oddycham pełnym (chociaż małym) cycem! Tu siedzę sobie u zaprzyjaźnionej ilustratorki Pan Lis, która jest przezdolną bestią.

Wygląda na to, że w rankingach prym wiodą koleżanki, które oprócz własnego towarzystwa zapewniają też trochę sierści gratis. Ania toleruje mnie średnio tylko raz w miesiącu, bo robimy wtedy z naszymi psami 10 km i podczas tych 10 km ciągle gadamy. To jest sport wyczynowy!

Co dwa wyżły to nie jeden!

Do Pauli poszłam z butelką wina, a wróciłam z zupą i butami, które odkupiłam za 50zł. Maharadża wrócił z pomalowanym paznokciem (pod kolor sznurówek).

Ze wsparciem przybyła też jak zawsze moja ukochana wiedźma. Spakowałam Lunę i wyruszyłyśmy w szaloną podróż (suczełka pierwszy raz jechała metrem i pociągiem) do chatki w lesie.

Za dnia pracowałam w ciszy i chodziłam na spacery z Luną. Świat zrobił się brzydki, zastygł, umarł.

Ale było w tym też coś zachwycającego. W tej jedności szarego nieba z równie szarą, pokrytą szronem ziemią. Z umarłymi roślinami, z wilgocią wyblakłej trawy i zapachem grzybów.

Aż ciężko uwierzyć, że chwilę wcześniej było tak!

I tak! Mimo to bezludzie i towarzystwo Ani pomogło. Robiłyśmy wiedźmie rzeczy, jadłyśmy, Ania paliła w piecu, wiatr tańczył pomiędzy gołymi gałęziami.

Doceniając wsparcie kobiet tak bardzo, sama chcę się dzielić magią życzliwej obecności z innymi. Co miesiąc organizuję coś, na co sama chciałabym chodzić – relaksacyjne kręgi kobiet. W listopadzie czuję się jak zbity pies i oddałabym dużo, żeby ktoś mnie okadzał, relaksował, dawał dobre rzeczy do picia i słuchał tego, co mam do powiedzenia. I chociaż mam to od moich kobiet, chciałam, żeby każda z nas miała taką opcję. Chciałam się podzielić tym, co mam. Chciałam i chcę być dla innych. Widzę w tym głęboki sens.

Wojtek znalazł na śmieciarce piękny dywan. Wbrew wszelkim obawom nie ma pluskiew i okazało się, że jest w 100% zrobiony z wełny.

Sezon na dynie ominął mnie tej jesieni szerokim łukiem. Nie wiem jak to się w ogóle stało!

Kamienne posłanie to książka, która mnie wciągnęła od razu. Bardzo udane opowiadania Margaret Atwood. Polecam! Tak wygląda moja szafka nocna. Spray z olejkiem lawendowym, krem do dłoni i stóp i szklanka wody być muszą.

Z mojej listy późnojesiennego osiędbania: szczotkowanie na sucho. Zwłaszcza stóp i nóg. Nogi są teraz biedne, takie uwięzione w rajtuzach i spodniach.

Bardzo czekałam na grudzień, na świąteczną atmosferę, na jakieś miłe podsumowanie roku, ale aktualnie mam w życiu rozwałkę, syf, ból i smutek. I przyjmuję to. I oddycham z tym. Nie udaję, że tego nie ma, nie cofam się przed tym. Stoję (raz mocno, raz na chwiejnych nogach) i przyglądam się temu, bo wiem, że od mojego trzeźwego bycia tu i teraz, wiele zależy. To ważne – czy umiem w tym wystać? Z jakiego miejsca i co robię. Jakie dziury we mnie się odsłoniły i o jakie napełnienie proszą? Jakie są moje wartości i czy mam je z kim realizować? Z tym kończę listopad. I z tym różowym niebem. Mogę być zmęczona, ale mam dużo optymizmu w sobie. Optymizm jest moim trzecim zasobem, który ratował mnie wtedy, kiedy wszystko było poza moją kontrolą.