Nie słucham jej w ogóle albo jestem w dopaminowej pętli, która powtarza w kółko trzy kawałki, które obecnie stanowią ścieżkę dźwiękową do mojego życia. W metrze skacze mi noga, a na przejściu dla pieszych ruszam biodrami, w kuchni zaś wytrząsam nuty z opuszek moich palców, z zaokrąglonych ramion. Potrząsam głową, rozluźniam szczękę i śpiewam zupełnie nie to, co trzeba. W wagonie kolejki czuję, że jestem w teledysku i siłą woli powstrzymuję się przed wstaniem z miejsca i puszczeniem się w tan wokół poręczy. W mojej wyobraźni wszyscy dołączają do mnie jak w reklamie gumy do żucia albo podpasek, które sprawiają, że chcesz żyć pełnią życia w pierwszy dzień okresu. Tylko uśmiechu nie potrafię opanować, a moje oczy zasnuwa mgiełka zwiastująca, że właśnie niebezpiecznie oddalam się z przystanku „rzeczywistość” w kierunku galaktyki „daydream”.

Niektórych kawałków nie słyszałam całe lata, ale kiedy tylko wychwycę pierwsze takty, nagle znów mam 17 lat i zastanawiam się, jak pomieścić w swoim niedużym ciele wszystkie nastoletnie uczucia i emocje. Inne są zwietrzałe jak korek po niesmacznym szampanie, powinny przypominać miłości i romanse, co to miały być na całe życie, a dziś nie reprezentują sobą całkiem nic. Są jak ten koleś od kawałka „somebody that I used to know”. Jedne łączą pokolenia (millenialsi to do was mówię!), a inne są bardzo personalne, kiedy przypada szczyt ich popularności. Kurs na prawo jazdy już zawsze będzie mi się kojarzył z Lady Gagą.

I są jeszcze one, duszne, dudniące w brzuchu ciężkim basem, wnikające w krwiobieg, spłycające oddech, pachnące zimnym wieczorem coraz cieplejszą porą roku i zielonym krzakiem jaśminowca. Bolesne, piękne, podniecające. Takie, których nigdy nie da się już wydłubać spod skóry, które nie są nawet o kimś konkretnym, są czystą fizjologiczną reakcją na falę dźwięku.

Czekam na Wasze kultowe piosenki w komentarzach. Z czym Wam się kojarzą? Które kochałyście, a dziś nie możecie ich słuchać? Które zostaną z Wami już na zawsze?

Delight to zbiór esejów autorstwa J.B. Priestleya, które powstawały w 1949 roku w nieciekawej, brytyjskiej, powojennej rzeczywistości. Pomysł ten zrecyklingowała Hannah Jasne Parkinson, której książką Drobne Przyjemności zostałam obdarowana i… o ile pomysł mnie zachwycił, o tyle wrażliwością językową i sposobem odczuwania świata znacząco się od autorki różnię. Zainspirowana, postanowiłam jednak zapoczątkować serię poniedziałkowych wpisów na temat małych zachwytów, do której mam nadzieję i Wy się przyłączycie, kiwając ze zrozumieniem głowami lub wymieniając w komentarzu własne zachwyty z minionego tygodnia. Wierzę, że ustawienie rejestru na małe cuda codzienności może przynieść wiele ulgi i napawać nadzieją w postcovidowym świecie, w którym inflacja i wojna spędzają wielu sen z powiek. Odczarujmy razem poniedziałki naszymi mikrozachwytami! Do usłyszenia za tydzień.