Nie wiem na ile bezpiecznie jest dziś na warszawskiej Pradze, ale panowie pijani, jak trzmiele w samo południe, przesiadujący w bramach, na chodnikach, krawężnikach i w zaułkach nie sprawiali wrażenia, jakby to była najmilsza dzielnica świata, ale muszę wyznać, że to właśnie takie miejsca, rozwalone, organiczne, artystyczne, pociągają mnie najbardziej. Jeszcze nie dotarł tu wylizany duet szkła i stali, równy beton, influencerki nad kawusią, piękni chłopcy z Planu B. Jeszcze wciąż są tu stare koty, stare baby, faceci bez zębów, kilka starych szyldów i jakaś punkowa, kiełkująca młodość, która nie może się przebić. Te dzielnice najpierw są niebezpieczne, biedne i rozpadające się, potem artystyczne, intrygujące, w końcu dla twórców i niebieskich ptaków oraz patolki zbyt drogie i zasiedlone przez lofciarzy i innych ludzi w drogich butach. W swoim końcowym stadium są drogie, a ci, którzy tam mieszkają, tracą kontakt z tym, co ich pierwotnie przyciągnęło. Dzielnice są bogate, czyste i trochę martwe. Ale to nic, bo w innej części miasta, biednej, brzydkiej i zapuszczonej już buzuje ferment, który potrzebuje lat, a czasami dekad, by odmienić oblicze miasta…