Owsianka na słono – szybki i pyszny przepis na wytrawne śniadanie

Zła wiadomość jest taka, że nie ma takich narzędzi, które przyniosą prawdziwą ulgę w momencie, w którym narzędzia te stosujemy by zaleczać symptomy, a nie przyczynę problemu. 

To wniosek, który wysnułam ostatnio z pracy własnej, z praktyki oraz z nauki i rozmów ze znajomymi joginkami (obie zajmują się somatycznymi narzędziami w celu redukowania stresu i regulacji układu nerwowego). Ponieważ sama aktualnie się szkolę, odbywam też sporo konsultacji ajurwedyjskich w obie strony — otrzymuję je jako klientka i konsultuję, jako adeptka i widzę jak bardzo żywy jest ten temat zarówno u mnie, jak i u osób, z którymi pracuję. A ponieważ ten wniosek wraca do mnie jak refren, pomyślałam, że się nim z Wami podzielę, nawet gdy jego smak jest gorzki.

SYMPTOM, NAWET W TRZECIEJ WARSTWIE NIE JEST JESZCZE PRZYCZYNĄ

Opowiem to na moim przykładzie. Przez kilka ostatnich lat miałam problemy ze zdrowiem. One zaczęły się 7-8 lat temu od źle podanego antybiotyku i zaburzenia flory jelitowej, co doprowadziło mnie do prawie rocznej antybiotykoterapii i w efekcie  zaburzeń układu trawienia, z których wychodzę do dziś. Jednak jakieś 4 lata temu w moim życiu pojawił się bardzo silny stresor, który był jak kanister benzyny wylany na już istniejące problemy. Założyłam firmę, wprowadziliśmy się do drogiego mieszkania, mój partner miał problemy finansowe i rodzinne, a ja z moim super wrażliwym układem nerwowym czułam gigantyczną presję (która i tak jest dla mnie mocno odczuwalna w prowadzeniu własnej działalności). Straciłam wtedy bardzo dużo włosów i zaczęłam tyć. Moja prolaktyna podniosła się konkretnie i chociaż radziliśmy sobie z codziennością, a różne stresory kolejno znikały, moje ciało cały czas było w reakcji stresowej. Nabierałam wody, tyłam, puchłam, miałam stany zapalne i rozwinęłam kiepską tolerancję na histaminę. Mój układ odpornościowy był nieustannie pobudzony.

Pomogło mi zredukowanie kosztów życia, zmienienie jego warunków, pomogło okrzepnięcie w firmie, rozwiązane sprawy rodzinne. Zadbanie o rytm dobowy pomogło zrzucić pierwsze kilogramy. Ajurweda zniwelowała inne objawy. Nigdy jednak nie umiałam wrócić do pełni zdrowia, a przecież korzystałam z narzędzi, które znam. I z jogi i oddechu, medytacji, spacerów, ajurwedy, diety, ziół. Szukałam pomocy u dietetyków i specjalistów (trychologów, endokrynologów itd.). Bardzo dużo robiłam, żeby wrócić do zdrowia i nic nie przynosiło oczekiwanego rezultatu.

Dopiero robienie mniej (co zadziałało odprężająco na mój układ nerwowy), ale też znalezienie głównego powodu problemu sprzed 4 lat i sukcesywne podejmowanie decyzji, których głównym celem było priorytetyzowanie spokoju w życiu, pozwoliło tym prostym narzędziom, które ze mną zostały (spacery, ajurweda, joga) zadziałać w pełni. Ciało mi się zresetowało i zaczęłam w pełni zdrowieć. Dodałam do tego swoją nową wiedzę i wszystko zaczęło wracać na dobre tory. Nie sądzę jednak, żeby to się udało, gdyby główna przyczyna mojego stresu pozostała nietknięta. A nie mogłam jej ruszyć przez lata, bo nie byłam psychicznie i emocjonalnie w miejscu, z którego umiałabym podjąć potrzebne decyzje.

I TO JEST TA ZŁA WIADOMOŚĆ.

Możesz używać wszystkich narzędzi świata, adaptogenów, maty z kolcami, holotropowego oddychania, jogi kundalini, kąpieli w lodzie i prowadzonych medytacji, ale jeśli powód, który ciągle aktywuje reakcję stresową, w Tobie pracuje, to trochę jakbyś wlewała paliwo do dziurawego baku. 

Przyglądam się temu z pewną bezradnością. Zdałam sobie bowiem sprawę, że z całą moją wiedzą o ajurwedzie i znajomością mnóstwa narzędzi osiędbaniowych, nie będę w stanie pomóc niektórym klientom, bo nie usunę za nich tej przyczyny, która najbardziej wpływa na ich zdrowie.

 W rozmowach ze wspomnianymi dziewczynami często pojawiały się takie przyczyny jak: zmartwienie o byt finansowy. Stres związany z utratą pracy. Nieustanne przemęczanie się, bo sytuacja życiowa nie pozwala na nic innego. A przyczyn może być więcej: opieka nad chorym członkiem rodziny. Niesprzyjające warunki pracy/życia. Czasem to związek, z którego ciężko wyjść, a czasem mobbingujący szef.

Nie mówię też, że nie ma w takim przypadku sensu stosować tych wszystkich narzędzi, które znasz i przynoszą ulgę. Ależ oddychaj głęboko, tańcz, trzęś się, rozciągaj, spaceruj, mantruj i afirmuj. To może złagodzić Twój stan. Jeśli jednak nie usuniesz głównej przyczyny, zajmujesz się leczeniem symptomów. To jak wyrwanie chwasta tuż przy ziemi — znika z pola widzenia, ale korzeń ciągle tkwi w środku, a więc problem za chwilę znów „rozkwitnie”. Łatwo też powiedzieć „przestań się stresować” albo „więcej odpoczywaj”, ale ktoś, komu partner choruje na raka, kto nie ma pracy lub wpadł w długi, ciężko odpocząć, bo nawet gdy leży na leżaczku w plamie słońca, przez jego głowę pędzi tornado. To tornado może zostać wyciszone na chwilę konkretną praktyką, ale niebawem powróci.

POTRZEBA CZASU I UREALNIENIA.

To może być frustrujące i może zniechęcać. Czasem potrzebujemy czasu, by zdobyć środki, odwagę lub opłakać stratę, by dać sobie szansę zmierzyć się z naszym głównym problemem. Czasem potrzebujemy znaleźć dla siebie zrozumienie. Zobaczyć jakie to trudne i zrozumieć, że być może kierujemy nasze zasoby w gaszenie pożaru niekoniecznie u jego źródła. Ja akurat odnoszę się do regulacji układu nerwowego, ale tak samo może to wyglądać w przypadku dolegliwości fizycznych. Tabletka na katar jest tabletką na objaw, nie na przyczynę. Tabletka na zobojętnienie kwasów w żołądku także. 

Z jednej strony chciałabym urealnić nasze doświadczenia i ukoić, być może także Twoją frustrację związaną z tym, że tak bardzo się starasz wyzdrowieć/schudnąć/cokolwiek innego, a nie możesz. Pokazać Ci, że czasem warto zdjąć nogę z gazu w stosowaniu kolejnych i kolejnych praktyk i starać się dostrzec główną przyczynę problemu. A wiem, że głowa potrafi zrobić bardzo wiele, żebyśmy tej przyczyny nie widziały, bo być może trzeba będzie podjąć duże i straszne decyzje. I że samo zobaczenie tego, że jeszcze dziś nie możesz, albo nie masz siły, by pracować z tym grubym tematem, który leży u podłoża, jest w gruncie rzeczy ok. Daj sobie czas i czułość, bo wstyd, poczucie winy i jeszcze większe napięcie tylko pogorszą to, co już się dzieje.

Z czułością

Blum

– Babciu, jak radzisz sobie z bólem?

 – Rękoma, kochanie. Jeśli robisz to umysłem, zamiast uśmierzać ból, utwardzasz go tylko bardziej.

– Rękoma babciu? 

– Tak, nasze ręce są antenami duszy. Jeśli będą w ruchu; robiąc na drutach, gotując, malując, bawiąc się lub zatapiając w ziemi, wysyłasz sygnały troski do najgłębszych części siebie, a twoja dusza rozświetla się, ponieważ kierujesz na nią uwagę. Wtedy oznaki bólu nie będą już potrzebne. 

– Ręce są naprawdę takie ważne?

– Tak, moja córko. Pomyśl o dzieciach: zaczynają poznawać świat przez dotyk swoich rączek. Jeśli spojrzysz na ręce starych ludzi, powiedzą ci więcej o ich życiu niż jakakolwiek część ciała. Mówi się, że wszystko, co robi się ręcznie, robi się sercem. Bo tak naprawdę jest tak: ręce i serce są połączone. Masażyści dobrze wiedzą: kiedy dotykają kogoś rękoma, tworzą głębokie połączenie. To właśnie z tego połączenia pochodzi uzdrowienie. Pomyśl o kochankach: kiedy dotykają swoich dłoni, kochają się w bardziej wysublimowany sposób. 

– Moje ręce babciu… tak dawno ich tak nie używałam! 

– Porusz nimi, kochanie. Zacznij nimi tworzyć, a wszystko w tobie zacznie się poruszać. Ból nie przeminie. A zamiast tego to, co z nimi zrobisz, stanie się najpiękniejszym arcydziełem i już nie będzie bolało, ponieważ byłaś w stanie przekształcić jego istotę.

~Elena Bernabe

Kiedy wpadłam na ten tekst, akurat miałam powrót do transformowania rzeczy przez ciało, przez materię. Są różne sposoby, na które możemy zmieniać rzeczy w sobie, jeśli jednak masz sporo pitty lub vaty na poziomie umysłu, może czujesz, że łatwiej jest ci myśleć o wydarzeniach i towarzyszących im emocjach, analizować je i racjonalizować niż czuć. Ostatnio, kiedy nie mogłam odnaleźć swojego własnego głosu, zapytałam mojego osteopaty, co by mi polecił. Jego zalecenie było stricte medytacyjne, a ja nie czułam, że to czas na siedzenie, miałam w sobie zbyt dużo buzującej energii, która kotłowała się jeszcze bardziej i wyrzucała na brzeg mojej świadomości różne nieprzyjemne doznania, kiedy siadałam nieruchomo. Wyzwalaczem okazała się masala box — pojemnik na przyprawy, który dostałam od mojej mamy na urodziny. Zaczęłam przesypywać kolorowe proszki, kuleczki, nasionka do metalowych miseczek i szybko zorientowałam się, jak dawno nie sprzątałam w szafce z przyprawami. Niewiele myśląc, rzuciłam się na kolana i zaczęłam wszystko sortować, przeglądać, wyrzucać, organizować i czyścić. I energia zastoju poruszyła się we mnie. Marcin, mój zaufany osteopata był sceptyczny, uznał, że to forma uciekania w robienie. Tak może być, ale ja zwykle nie mam pedantycznych i nerwicowych rzutów na sprzątanie, zazwyczaj siedzę zabunkrowana w głowie z nieporuszonym ciałem i tym razem pójście za impulsem okazało się przełomowe.

W ajurwedzie dłonie i stopy są bardzo ważne. To nie pierwsza rzecz, której nie muszę się uczyć, żeby kiwać twierdząco głową, gdy się o niej dowiaduję. Czuję to od dawna i od dawna wiem, że będziemy tym bardziej chorować lub zmniejszać nasz dobrostan, im mniej rzeczy będziemy robić ciałem. Nasze ciała stworzone są do ruchu, ruch sprzężony jest z oddechem, a oddech z energią życiową, w tym z przyjemnością seksualną. Coraz więcej ludzi ma problemy z wypaleniem zawodowym, bo praca coraz bardziej automatyzuje się, nigdy nie kończy, polega na tworzeniu raportów, tabelek, wykresów, ciągów liczb lub linijek słów, a wszystko to trafia w digitalową nicość. Efekty pracy coraz rzadziej zmieniają się w miski, meble, drukowane książki, gazety czy coś namacalnego. Potem przychodzimy do domu, gdzie odpakowujemy gotowe jedzenie z cateringu lub jemy coś szybko na mieście. Zmywanie, sprzątanie — zautomatyzowane. Pies oddany do groomera, my do kosmetyczki. Pani sprzątająca przychodzi ogarnąć naszą przestrzeń. To wszystko ułatwienia, z których i ja korzystam, ale pozwól mi opowiedzieć ci o tym, jak ważne jest to, co namacalne, co robimy naszymi rękoma!

RĘKOMA, Z MIŁOŚCIĄ!

Właśnie o tym, starałam się pisać w Rześko i w Ciepło. Twoje ręce mogą dać ci dużo dobrego, jeśli tylko je zauważysz i docenisz. To nie muszą być duże rzeczy. Może zamiast szybkiego i automatycznego demakijażu możesz wykonać demakijaż z czułością? Automasaż jest jedną z piękniejszych praktyk, które możemy sobie podarować, gdybym była mamą, z całą pewnością masowanie mojego dziecka byłoby dla mnie priorytetem. Ja też mam tendencję do szybkiego wysmarowania się balsamem, szybkiego wklepania kremu czy serum, ale staram się łapać na tych zautomatyzowanych i zimnych czynnościach i zamieniać je w rodzaj życzliwej troski kierowanej we własnym kierunku. Jedno z moich najcudowniejszych wspomnień z dzieciństwa, to kiedy któreś z rodziców wyciąga mnie z wanny, stawia na zamkniętej muszli klozetowej i otula puchatym ręcznikiem, wycierając mnie do sucha. Czy mogę zrobić teraz dla siebie coś równie miłego? Lubię zwłaszcza masaż olejem — nie kosmetycznym, nie z dodatkami, sztucznymi zapachami, prostym olejem, którego używam również w kuchni — wsmarowuję go w ciało przed prysznicem. Lubię moje poranki, kiedy przynajmniej 10 minut staram się poświęcić na manualne poruszenie limfy poprzez oklepywanie mojego ciała i masowanie go. (czytaj też: olej dla pitty).

RĘCE, KTÓRE ŁĄCZĄ ZE ŚWIATEM

Używam moich dłoni z uważnością zawsze wtedy, gdy gotuję — kiedy wybieram produkty na straganach, kiedy je myję, kiedy biorę je w dłoń, kiedy kroję, kiedy rozcieram zioła. Pielęgnuję domowe rośliny i moją skrzynię z zieleniną. Wybieram naturalne materiały i przedmioty, których lubię dotykać. Wciąż jeszcze mało mówimy o haptyczności w projektowaniu. Ciężar i gładkość ulubionej miski z AOOMI, kruchość drobnej, piegowatej czarki z Paititi. Lubię dotyk lnianej pościeli na mojej skórze lub jedwabnego kimona vintage, które dostałam kiedyś od koleżanki. Są dni, kiedy potrzebuję poczuć pod ręką konkretną fakturę — szyszki, kamienia, ziarenek soczewicy lub fasolek (pamiętasz scenę z Amelii, w której bohaterka zanurzała palce w różnych torbach z kaszami i fasolkami?). Pomyśl też o: czułym głaskaniu zwierząt (chrapy konika!) oraz ukochanych ludzi (te wspaniale delikatniusie włoski na głowach małych dzieci albo ich maleńkie stopy, które nie postawiły jeszcze nigdy kroku), pomyśl o materiałach, którymi lubisz otulać swoje ciało, pomyśl o wyrabianiu ciasta na focaccię i o pleceniu wianków z polnych kwiatów.

Używaj rąk! Ręce transformują emocje, łączą cię ze światem, pozyskują dla ciebie informacje. Pozwól swoim dłoniom działać! Niech szkło ekranu, plastikowa klawiatura i obręcz kierownicy nie będą jedynym, z czym mają styczność. Spróbuj przez jeden dzień „patrzeć” rękoma i zobacz, jak się z tym czujesz. Nie pozwól, by twoje dłonie pozostały nieme, są na to zbyt cudowne.